Zuur en bitter. Twee eigenschappen die ik heerlijk vind in een maaltijd, maar liever niet tegenkom in mensen. Toch voorkom je het soms niet om een tijdje een zuurpruim te zijn. En dan is het zaak om je daar zo snel mogelijk weer overheen te zetten.
De afgelopen weken moest ik dat af en toe doen. Mezelf er overheen zetten. In Chili is de periode van december tot maart een hele fijne periode, maar ook een zware periode. Het is volop zomer. Iedere dag zon, waarbij de temperaturen soms oplopen tot boven de 35 graden. Gelukkig koelt het ‘s nachts altijd wel af, dus kun je lekker slapen. Nederlanders trekken massaal naar Zuid-Amerika, dus wij genoten volop van ons bezoek.
We wandelden tot je het hiken kon noemen en we (dezelfde!!) wandelschoenen mochten kopen. Gingen vissen totdat de heer des huizes van zichzelf zo’n vis-vestje aan mocht (ach, na de wandelschoenen kon dat er ook nog wel bij). En probeerden zelfs te kamperen (probeerden ja…). We verstookten zakken carbon (houtskool) en werkten ons zo langzaam op tot semi-pro’s op barbecue-gebied.
Maar…
Zomer betekent ook de scholen dicht. Nou houd ik enorm veel van mijn zoon, maar ik vind het bijzonder heftig om wekenlang, elke dag, de hele dag, samen te zijn. Ik heb dan ook diep respect voor de lieve dames van de jardín (crèche). Als je dan op Valentijnsdag van je man een tegoedbon voor een puppy krijgt – voordat hij 4 dagen vertrekt op zakenreis en we dus écht met z’n tweetjes zijn – dan klinkt dat als de perfecte bliksemafleider. Gezellig!
De vooraf nauwkeurig geplande weekendjes weg vallen om uiteenlopende redenen in het water. Maar, niet getreurd, onze lieve nieuwe Pippa – de pup die we gered hebben van een leven op straat – brengt volop leven in de brouwerij. Zoveel leven dat mijn – enigszins bange (nu nog, die angst verdwijnt natuurlijk vanzelf nu we een hondje hebben) – peuterzoon zo schrikt van de hond dat hij achterover van de bank kukelt en we tien minuten later in het ziekenhuis de hechtingen in zijn hoofd kunnen tellen.
Nu kunnen we dus niet meer zwemmen (wegens hechtingen, maar nog steeds wel 35 graden buiten), moeten we rust houden (pup + bange peuter = onmogelijk) en mogen we geen iPad meer kijken (wegens hersenschudding, MAAR HOE MOET JE DAN RUST HOUDEN ALS JE SLECHTS 2,5 JAAR LEVENSERVARING HEBT).
Ik dank Dick Bruna (wat een gemis dat hij er niet meer is) voor Nijntje Pluis en Annie M.G. Schmidt voor Jip & Janneke. En na 269 pagina’s te hebben voorgelezen mogen de hechtingen eruit en de zwembroek weer aan.
Ook straatpup Pippeloentje krabbelt op en is verlost van al haar ongewenste meegenieters (parasieten, vlooien, noem maar op). Ze komt langzaam op het gewicht dat ze verdient op haar leeftijd (3 hele maanden wel te verstaan). En haar energielevel stijgt. Fantastisch!
En net als het begint te lijken alsof ik alles en iedereen weer een beetje onder controle heb en er een heus ritme begint te ontstaan waarbij zowel pup als peuter blij lijken, begint school weer.
Volgend jaar pak ik het heel anders aan. Dan regel ik het echt goed. Goed voor mezelf. Zodat ik niet bitter hoef te worden en ook niet zuur. Zodat ik die woorden alleen nog maar hoef te gebruiken in het uitschrijven van recepten (wat door de hectiek dus niet zo goed gelukt is de afgelopen maanden).
Goed voor de peuter.
Goed voor de pup.
En misschien zelfs wel goed voor mijn man.
Toch?
Oh, en hier vind je een heerlijk bitterzoet recept.
Leave A Reply